برو اما....

برو اما....

برو اما ...!  فراموشم نکن    برو ، برو که این عشق ما من نمی سازد.....   خاطراتت را ، چه تلخ ، چه شیرین ، همه را با خود ببر....   برو ولی بدان که من دیوانه وار تو را دوست میداشتم ، بدان که یک دریا    برایت اشک ریختم ، زندگی ام ، عشقم را فدای آن قلب نامهربانت کردم....   برو ، اما بدان که قلبم را شکستی ، عشق را در قلبم کشتی و زندگی    را برایم پوچ و بی معنا کردی.....   برو به همان سرزمین خوشبختی ها تا من نیز در این سرزمینی    که یک با وفا نیز در آن نیست تنها بمانم....   همه امیدم به تو بود ، زندگی را با تو زیبا میدیدم ، اگر دو سه خطی می نوشتم    برای تو  و به عشق تو بود حالا دیگر نه امیدی در دل دارم ، نه زندگی را زیبا می بینم   و نه دیگر شوقی برای نوشتن دارم....   همه را سوزاندی ، هر چه از عشق تو نوشته بودم را سوزاندی و تنها خاکستر    آن و چند تکه کاغذ نیمه سوخته که از جدایی بر روی آن نوشته بودم   در قلبم مانده است....   برو اما فراموشم نکن ، گهگاهی غروب را میبینی مرا نیز یاد کن ،   اگر زیر باران قدم زدی به یاد من نیز باش ..... بدان که من همیشه و همیشه    یک تنها می مانم و با هیچکس هیچ عهد و پیمانی را نخواهم بست!   عاشق شدن دیگر از ما گذشت ، نه من حوصله خواندن این قصه تلخ    را دارم و نه دلم شوقی برای عاشق شدن دارد!   عاشقی از ما گذشت عزیزم..... تنها آرزوی خوشبختی تو را از خدای خویش دارم    و شاید بعد از زمان جداییمان بتوانم با این آرزو همچنان عشقم را به تو ثابت کنم...   نمیتوانم فراموشت کنم ای تو که مرا سوزاندی ، قلب عاشق و در به درم را   شکستی و مرا با کوله باری از غم و غصه رها کردی!   برو که دیگر عشق با ما یار نیست ، سرنوشت هوای    ما را ندارد ، این زندگی با ما هم ساز نیست!   برو اما فراموشم نکن با اینکه میدانم روزی فراموش می شوم.....